Het was ergens in augustus en we hadden een achterlijk hete zomer. En zoals veel mensen zeiden, maar eigenlijk nooit deden, had jij ook beloofd langs te komen in mijn nieuwe volkstuin. Maar eigenlijk had ik moeten weten Cath, dat jij niet iets zegt zonder te doen. Dat is echt een zalige eigenschap van je. Je bent er.
Hmm. ik ga nu nadenken over je andere eigenschappen. Ik ben bevriend met je om heel veel redenen. Je analytisch vermogen. Je associatieve gedachtenkronkels. Je zelfspot. Je liefheid. Je begrip. Je scherpte, ook uit onverwachte hoek. Je leeuwengedrag. Je glitterkunsten. Ik bedenk me nu dat als je je woord minder goed zou nakomen, alle andere eigenschappen van je dat zouden opheffen.
Maar toch. Je kwam langs en het was zo gewenst. Met Daniel en Yves, op een vrijdagmiddag. In de haast heb ik een gigantisch zwembad gekocht, volledig in tegenspraak met mijn ecologische hippie-hart, maar ik vond het zo tof dat je langskwam en het was het laatste wat nog verkocht werd bij de Gamma, de rest was uitverkocht.
En de hele dag zaten we in de tuin en ik moest eigenlijk nog wat schilderen van mijn tuinhuis en dat kwam er natuurlijk nooit van en we zaten er te hangen met zijn vieren onder de sierwilg, wat echt een kleine sierwilg is, maar zo met zijn vieren paste het prima en zeker zo met dat koude bier dat jullie mee hadden genomen. Prima uit te houden. En we praatten over Yves zijn onderzoek en jouw nieuwe roeping en mijn tuin, we hadden het eigenlijk heel veel over de tuin. En ik voelde hoe trots ik was, hoe sterk ik achter mijn besluit stond. Ja nu echt, ik vond echt dat het een goed idee was geweest van me om die tuin te kopen, merkte ik zo opeens naarmate de dag vorderde.
En we praatten over hoe je Daniel wil opvoeden en dat je hem los wil laten en niet teveel wil sturen en niet mensen zomaar boos op hem wil laten zijn, dat was niet hun goed recht toch, en ik vond dat ook niet en ik vind dat nog steeds niet.
En de dag wiegde verder en we besloten ook maar bij mij te gaan eten en ik haalde gauw iets op de fiets en op de vraag of er dieetwensen waren, kwam Yves ermee dat hij een vrij logische dieetwens had (geen vis), maar een rationale (vissen zijn ons oertype, voor ons waren er vissen en dus horen we die niet te eten, dan zijn wij als mensheid ook uitgespeeld, zoiets, ik begrijp het nog niet echt) die mij in lachen liet uitbarsten. Jij lachte niet mee. Hoe onlogisch Yves zijn rationale is, ik zie hoe jij het logisch maakt door de mengeling van trots en schouderophalen, dat hij nu zo eenmaal is. En dat klopt. Zo zijn we nu eenmaal, met onze eigen rare rationales en zo vind jij dat nu eenmaal prachtig, al die eigenaardigheden die schepsels sieren.
En je vertelde over hoe jij en Yves bij elkaar kwamen en hoe jullie samenwoonden in Voorburg en hoe Haarlem daarna een bevrijding was en jullie mooiste plekje ooit was en dat jullie er oud worden en ik kon het zien, hoe jullie elkaar ontmoeten en hoe jullie daar oud worden, met Daniel, behalve dan dat Daniel in mijn ogen niet ouder kan worden, want hij is Peter Pan en die wordt nooit volwassen, geloof ik zo.
En eenmaal aan het eten bleek Daniel het prima te lusten en riep hij plotseling uit, bedankt voor het eten en mijn hart smolt. En terwijl hij een spelletje speelde vertelde ik nog wat over Maarten, waarop ik verliefd was en op een gegeven moment ging het gesprek naar een ander onderwerp toe en toen zei ik plotseling, maar wacht nee ik wil nog verder vertellen over Maarten. En jij vond dat heel leuk dat ik dat zei en erover vertelde en toen je later wegging, vroeg ik mezelf af waarom je dat leuk vond, dat ik zo het gesprek wegkaapte en vertelde over Maarten. En toen bedacht ik me, omdat je het fijn vindt om deelgenoot te zijn van mijn leven.
Het was echt een prachtige zomerdag