Ik heb veel tijd gehad om te meimeren en na te denken, jullie zijn gewaarschuwd!!
Ik kreeg een brief gisteren. Een brief geschreven op echt briefpapier in een echte envelop met een echte postzegel. Helemaal uit Amsterdam! Geschreven met liefde, aandacht en met de hand door mijn liefste vriendin Anke. Zij is altijd heel goed geweest met kaarten sturen, voor verjaardagen, vanaf een mooie vakantie, of zelfs zomaar. Omdat ze van mij houd en aan mij denkt. Deze brief maakt veel los in mij. Ze schrijft over tijd. Ze vraagt hoe lang de brief er over gedaan heeft om mij te bereiken. En over tijd ankers. Tijd om weer wat op de blog te zetten.
Tijd is alles. Of in ieder geval best veel. Tijd is geluk. Veel tijd hebben, of soms maar even. Tijd met elkaar, tijd zonder elkaar. Tijd om vrienden te missen. Tijd maken om te bellen, tijd om contact te maken en te houden. Tijd dat te snel gaat, tijd om te wennen, tijd om te leren, tijd om te luisteren, tijd om te zitten. Tijd om niks te doen en gewoon zijn. Tijd om te ademen. Tijd is aandacht en het is liefde. Je krijgt tijd of je neemt de tijd. Tijd om Daniel te halen, tijd om te eten, tijd voor een feestje. En tijd om te slapen. Er is een tijd voor alles. Het is iets heel groots en abstracts en iets heel kleins en tastbaar.
Zelfs de bijbel had er wat over te zeggen, geciteerd door Kevin Bacon in Footloose:
There is a time for everything, and a season for every activity under the heavens: a time to be born and a time to die, a time to plant and a time to uproot, a time to kill and a time to heal, a time to tear down and a time to build, a time to weep and a time to laugh, a time to mourn and a time to dance, a time to scatter stones and a time to gather them, a time to embrace and a time to refrain from embracing, a time to search and a time to give up, a time to keep and a time to throw away, a time to tear and a time to mend, a time to be silent and a time to speak, a time to love and a time to hate, a time for war and a time for peace.
Ik ben geen bijbel lezer of gelover maar dit klopt volgens mij wel, behalve die “kill” en “hate”, maar goed.
En hier doet tijd waar ze zin in heeft. Soms vliegt de tijd en soms is ze niet vooruit te branden. Maar wat een geluk dat ik de tijd heb om hier te zijn! Eerlijk gezegd ben ik begonnen met de tijd af te tellen. Hoeveel dagen nog? 44? Over een maand zijn we vrij van de verplichtingen van Daniel’s school hier en hebben we nog 2 weken om te doen wat we willen. Het is ook tijd om wat gedachten op een rij te zetten. En misschien om wat vragen voor mezelf te beantwoorden. Of in ieder geval de vragen te stellen.
Wat heb ik met mijn tijd gedaan hier? Zijn alle verwachtingen waargemaakt, of gaat dat nog lukken? Is het belangrijk dat ze waargemaakt worden? Wat wilde ik ook al weer? Ben ik rustiger geworden, heb ik mijn gedachten en gevoelens beter onder controle? Haal ik er alles uit wat er in zit? Ga ik alles zien wat ik wilde zien? Gelezen en geschreven wat ik wilde? Kan ik de radslag? Is het gelukt om Fur Elise op de piano te spelen?
Een van mijn verwachtingen was dat ik dit land wat beter zou begrijpen. Maar hoe langer ik hier ben, hoe minder ik ervan begrijp. Die onzekerheid, het spannende, het onbegrijpelijke omarm ik nu dan maar. Ik ga met volledige wederzijdse onbegrip praten met mensen. “Ik heb geen idee waar je het over hebt of wat je bedoelt, jij begrijpt mij ook niet. Prima!” Ik geef het niet op, ik wil wel begrijpen en begrepen worden, maar het is allemaal niet zo erg als het niet lukt. Het land begrijpen en de mensen, dat kan gewoon niet binnen 6 maanden. Er zit zo veel verborgen, zo veel onder de oppervlakte. Dingen zijn niet wat ze lijken. Net een leeuw in de stuiken die je echt niet ziet voor het te laat is. En tak dat op een slang lijkt maar gelukkig toch een tak blijkt te zijn. De behulpzaamheid dat opportunisme blijkt te zijn. De glimlach op de lippen van een mond dat geen eten heeft gezien vandaag. De vriendelijkheid dat tragiek vermomd. Niet alle blanke mensen zijn racisten en niet alle zwarte mensen zijn fijne mensen.
Toch heb ik, wij, hele bijzondere contacten gemaakt hier. Een doel voor ons was om iets positiefs achter te laten hier. En daar hebben we nu de tijd voor gehad om te doen. Hier op de boerderij werkt een hele bijzondere man. Eerst werd hij Rasta genoemt, daarna Maestro toen we erachter kwamen dat hij degene was die dit mooie huis heeft gebouwd. En nu dat we hem echt hebben leren kennen, Nicolas. Met name Yves maar ook ik hebben Nicolas in ons hart gesloten. Wij hebben nu mogen delen in zijn droom voor de toekomst. Nicolas is een Jack of all Trades, zegt hij zelf. En dat klopt ook. Hij kan echt alles! Hier is hij een klusjesman, maar hij kan en wilt zo veel meer. Super slimme vent! Zijn droom is om hier weg te gaan en over een paar jaar terug te komen, in zijn eigen auto, met zijn gezin en het huis te huren, dat hij zelf heeft gebouwd. Lekker de braai hier aansteken en genieten van een biertje in de zon. Hij wilt voor zichzelf beginnen, huizen bouwen of opknappen, meubels maken. Hij wilt genoeg geld kunnen verdienen om zijn kinderen een fijn leven te geven.
Een van Yves’ mooiste talenten is om mensen bij elkaar te brengen. Hij heeft Nicolas en een vader van school, Tiamon, bij elkaar gebracht. Deze vader, die hier net is komen wonen, heeft grote plannen en mooie dromen om huizen te bouwen en verbouwen en hij heeft iemand zoals Nicolas nodig. Een man die het hier kent en met een talent voor mooie dingen maken. Nicolas kan goed auto rijden, maar heeft geen rijbewijs. Dat heeft hij nodig om met Tiamon te kunnen werken. Okay, what do you need? Ik haal het theorieboek voor je vandaag, en wat airtime zodat je met Tiamon in contact kan blijven. Ik lees dit terug en het klinkt een beetje neerbuigend, maar zo is het niet. Het feit is dat het voor hem niet eenvoudig is om naar de stad te gaan. Het zou hem een halve dag kosten en ik was toch in de stad. Plus, als je iemand op zo’n makkelijke manier kan helpen om dichter bij zijn droom te komen, wat ben je voor iemand als je het niet doet!!
En verder? Gezien wat ik wilde zien? Ja man! Ik heb zo veel bijzondere dieren gezien. Wat een feest elke keer dat we naar het park gaan. De Big Five hebben we in de pocket! En nog zo veel meer. Safari, daar hoor ik thuis. In de auto rustig rijden met Yves naast me. Koffie in de termos, bier in de koelbox, lekkere snacks en boterhammen mee. Daniel op de achterbank die zit te zingen, verhaaltjes te vertellen, meestal over Star Wars. Al die bijzondere dieren kan hem niet rotten, want hij is op level whatever van Minecraft. Hij mag het op zijn tempo ontdekken. Soms ziet hij iets dat hem wel boeit en dat is mooi meegenomen. Hij wil gewoon bij ons zijn en dat is goud!
Wat heb ik nou precies met mijn tijd gedaan?
Ik heb een paar boeken gelezen, een paar in mijn handen gehad en weer weggelegd. Ik heb minder gedaan voor mijn toekomstige baan dan wat ik had verwacht. Niet erg, hoeft niet, komt wel.
Ik heb een aantal doelen en verwachtingen los gelaten. Soms met pijn en telleurstelling. Soms met vrede. Ik wilde vrijwilligers werk doen, grote mooie dingen. Als een soort Florence Nightingale hier in de kliniek rond lopen en me ding te doen. Nu heb ik begrepen dat Florence Nightingale een vervelend mens was, dus dat heb ik laten gaan. Ik ben gaan voorlezen voor de kids op Daniels school, tijdens hun library-time. En ik vind het geweldig! De helft luistert niet, liggen te rollen op het kleed. De andere helft zitten zowat in me. Te luisteren, te knuffelen en te fantaseren. Magie!!
Ik heb veel tijd gehad met Daniel. Tijd in de auto van en naar school. Elke dag een heel uur. Tijd om naast elkaar te zitten, muziek luisteren en meezingen. Tijd om te kletsen en belangrijke levenslessen van hem te leren. Ik heb de tijd gehad om hem te leren lezen, schrijven en rekenen. Ik heb met hem zitten knutselen, tekenen en dansen. Zonder TV is een wereld voor ons open gegaan! Ik heb hem zien groeien, engels leren spreken en lezen. Met volle aandacht echt naar hem kijken. Alle woorden, blikken, bewegingen en emoties heb ik opgeslokt en vastgelegd in mijn hart.
Tijd met Yves. Elke avond urenlang samen op de porch. Praten, nadenken, samen tot de conclusie komen dat het fijn is hier, fijn samen, fijn met elkaar en fijn dat we weer naar huis mogen. Heerlijk om te weten dat we niet uitgepraat zijn, nog lang niet. Tijd voor nog meer verdieping, inside jokes en nog meer verliefd zijn op elkaar.
Tijd voor de vrienden en familie die bij ons langs zijn gekomen. Anke en Debby, onze vriendinnen/buufjes die zomaar besloten om te komen. Onze familie warmee het meteen zo natuurlijk was om hier met ze samen te zijn. En met Martina weer een trip naar Kruger. Heerlijk!
Tijd met mezelf. Soms veel te veel tijd. Tijd om aan mezelf te twijfelen. Tijd om in mezelf te geloven. Tijd om thuis te missen. Tijd voor de rust in mijn hoofd waar ik zo heel lang naar zocht. Tijd om dromen uit te laten komen en andere dromen te laten gaan. Ik heb geleerd dat niet alle gebaren groot hoeven te zijn. Soms is het kleinere dingen die oh zo veel belangrijker zijn. Tijd om van gedachten te veranderen en om te na te denken over al het geluk dat ik hier heb gevangen. Ik ben er achter gekomen dat ik het heel leuk vind om te schrijven.
I had a farm in Africa… als ik een boek zou schrijven, iets dat ik beloof nooit te doen, zou ik willen dat het zo begint. Ik ben een grote fan van Meryl Streep en haar Karen Blixen stem in die film als ze haar verhaal vertelt. Een verhaal over de liefde, haar liefde voor het land en de mensen, al was dat zeer gekleurd door de koloniale tijdsgeest en de rouw dat ze voelt over verloren kansen en verloren liefde.
Nu mag ik zeggen, I had a farm in Africa, well I rented a guesthouse on a farm in Africa. Good enough.
Dat dus… tijd! Ik heb jullie gewaarschuwd. Maar ik ben hier nog lang niet klaar. Dat is geluk!