Wat is er toch? Wat een kut gevoel. Ik voel me rusteloos, prikkelbaar en doelloos.
Ik zit toch in het paradijs! Ik kan elke dag doen wat ik wil! Ik ben in een schitterend land in een mooi huis met mijn gezin. Ik zie Daniel groeien, ik zie Yves zin en plezier hebben in zijn werk. Ook niet de hele tijd, maar toch. Met doelen en taken en zingeving aan het hier zijn. En ik? Ik voel me verwend, ik voel me een zeikerd, ik voel me een klaagerig wijf. Ik voel van alles waar ik geen naam aan kan of wil geven. Interne monologen: wat zit je nou te zeiken, stom mens! Je hoeft de was niet te doen, je hoeft het huis niet schoon te maken, je hebt 6 maanden de tijd om alles op een rij te zetten en wat doe je?? Je zit
En je zit en je zit. Doe iets! DOE IETS!!!! Er ligt een yoga mat voor je klaar wat je zo nodig moest hebben om zen te worden. Je hebt een zwembad dat elke dag voor je schoon gemaakt wordt, voor jou!!! Schoon gemaakt wordt!! Je hoeft het niet eens zelf te doen, verwend kreng!! Er is naast je een bibliotheek met 500 boeken, lees iets! Je hebt notitie boeken gekocht om je diepe gedachtes in kwijt te kunnen, schrijf iets!! Je hebt een kleurboek voor “for peace and relaxation” en mooie podloden gekocht om zen te worden. Wat een grap! Doe dat dan in ieder geval. Mijn lichaam voelt zo zwaar, mijn benen zijn van lood en in mijn hersenen zit een verdwaalde mistige wolk. Ik ben moe, zo moe.
Gelukkig was Daniel ziek gisteren. Een dagje thuis, ik kon een dagje voor hem zorgen en zelf ook een dutje doen als hij slaapt. Filmpje kijken, weer even slapen, boekje lezen.
De gedachtes over nutteloosheid en de interne monogolen met schuldgevoel als hoofdthema blijven de kop opsteken. Schuldgevoelens over dat ik zo zit te miepen. Zie je wel hoe veel mensen hier leven? Zie je wel dat de karretjes in de winkel leger zijn bij andere dan die van jou? Zie je wel de mensen langs de weg lopen om naar huis te gaan. Niet even om de hoek moeten zijn maar kilometers moeten lopen. Hitchhiken in de regen. Zie je wel dat jij het beter hebt dat de meeste hier? Zij hebben geen tijd om te zitten klagen over uberhaubt iets. Zij gaan verder, moeten verder. Zij hebben geen tijd voor een burn-out of vermoeid zijn. En jij? Jij zit. Te mopperen.
Nu helpt het niet dat het eindeloos heeft geregend. En echt heel hard. Ik durfde de boerderij niet af. What the fuck, get a grip! Hmm nog een gevoel erbij, angst!
Een gesprek hierover met Yves helpt, hij heeft mooie ideeen aangedragen om in actie te komen. Wil je meelopen met Elelwane in het ziekenhuis? Wil je een kijkje nemen in de textiel fabriek? Wil je helpen in het kinderopvang voor wezen van mrs Rabothata? Wat wil je? Waar heb je zin in?
Van sommige gedachtes kan je niet vluchten. En sommige gewoontes ook niet. Ook niet als je helemaal naar Zuid Afrika rent.